Św. Hildegarda z Bingen, niemiecka benedyktynka, żyła w latach 1098-1179. Pochodziła ze szlacheckiej, wielodzietnej rodziny, która oddała Hildegardę w wieku 8 lat do klasztoru, jako przeznaczoną do Służby Bożej. Główną jej opiekunką była Juta ze Spanheim, pustelnica i przełożona benedyktyńskiego klasztoru w Disibodenbergu (ze wspólnotą żeńską sąsiadowali benedyktyni, klasztory były powiązanie ekonomiczne).
W wieku 17 lat Hildegarda przyjęła welon zakonny z rąk biskupa Ottona z Bambergu, a po śmierci matki Juty siostry wybrały ja na następczynię (1136 r.). Była kobietą wykształconą o głębokim życiu duchowym, niepozbawioną zdolności organizacyjnych. Po jakimś czasie przeniosła się wraz ze wspólnotą do nowo wybudowanego klasztoru w Bingen (1150 r.), gdzie spędziła resztę życia. Jej posługa, jako przeoryszy, może być wzorem dla współczesnych wspólnot zakonnych, pobudzała siostry do dobrego współzawodnictwa, gorliwości i wzajemnego szacunku. W roku 1165 założyła jeszcze jeden klasztor w Eibingen.
Od dzieciństwa miała wizje, które początkowo traktowane były podejrzliwie. W pierwszych latach przełożeństwa zaczęła je dyktować kierownikowi duchowemu, mnichowi Volmarowi i swojej sekretarce, siostrze Ryszardzie. Hildegarda, lękając się, że może ulegać iluzji, zwróciła się do św. Bernarda z Clairvaux, aby rozeznał pochodzenie jej wizji. Uspokoił ją i zachęcił do kontynuacji. W 1147 r. papież Eugeniusz III upoważnił mistyczkę do spisywania swoich wizji i do publicznego przemawiania. Od tego momentu popularność i prestiż duchowy Hildegardy wzrastały coraz bardziej.
DZIEŁO
Św. Hildegarda jest autorką licznych pism. Swoje mistyczne przeżycia Hildegarda spisała w trzech księgach.
Jej najbardziej znane dzieła:
„Scivias” (Poznaj drogi) zawiera trzydzieści pięć wizji, w których opisuje wydarzenia z dziejów zbawienia, od stworzenia świata aż do końca czasów,
„Liber vitae memorium” (Księga zasług życia),
„Liber divinorum operum” (Księga dzieł Bożych).
Część dzieł Hildegardy ukazuje wszechstronność jej zainteresowań, zajmowała się medycyną, naukami przyrodniczymi jak również muzyką. Komponowała m.in. hymny, antyfony i pieśni, które wykonywano w klasztorach. Jest autorką sztuki moralnej Ordo virtutum, do której sama skomponowała muzykę. Była to muzyka chorałowa, która przetrwała do dzisiejszych czasów i obecnie przeżywa swój renesans. Pisała, że „Bóg jest śpiewakiem, a Boski śpiew leży u podstaw harmonii świata duchowego i materialnego”. Dla niej całe stworzenie to symfonia Ducha Świętego, który sam jest radością i weselem.
Zachowało się też około trzysta jej listów m.in. do papieża, św. Bernarda z Clairvaux, do cesarza Fryderyka Barbarossy. Wiele osób prosiło ją o radę, zwracały się do niej wspólnoty żeńskie i męskie, biskupi, opaci. Większość jej odpowiedzi nie straciło na aktualności, na przykład do jednej z wspólnot żeńskich pisała: „Trzeba bardzo troszczyć się o życie duchowe. Na początku trud jest gorzki. Wymaga, bowiem wyrzeczenia się zachcianek, przyjemności cielesnych i tym podobnych rzeczy. Jeśli jednak święta dusza daje się oczarować świętości, pogarda świata będzie dla niej słodka i pełna miłości. Trzeba tylko rozumnie strzec, by dusza nie zwiędła.”
Z odwagą upominała możnych tego świata zarówno listownie jak i osobiście. W ostatnich latach swego życia wyruszyła w długą podróż, aby mówić ludziom o Bogu. Napominała zwłaszcza wspólnoty zakonne oraz duchowieństwo nawołując do życia zgodnego z powołaniem. Słuchano jej chętnie, jako osoby obdarzonej duchowym autorytetem.
Dożyła, jak na średniowiecze, sędziwego wieku, zmarła 17 września 1179 roku w klasztorze w Rupertsberg mając 81 lat. Hildegarda, korzystając z otrzymanych od Boga darów wniosła swój cenny i szczególny wkład do Kościoła. 10 maja 2012 r. papież Benedykt XVI potwierdził, że Hildegarda jest święta i może być czczona przez cały Kościół, a 7 października 2012 r. ogłosił św. Hildegardę Doktorem Kościoła powszechnego. Uczynił ją tym samym czwartą kobietą doktorem w historii Kościoła Wspomnienie liturgiczne świętej jest obchodzone 17 września, w rocznicę jej śmierci.
