„A jeśli po dojrzałej rozwadze obieca, że będzie wszystkiego przestrzegał i spełniał wszelkie polecenia, wtedy dopiero należy go przyjąć do wspólnoty"

Reguła św. Benedykta, 58,14

W profesji monastycznej składamy śluby:

• stałości, (stabilitas),
• zachowania obyczajów monastycznych (conversatione morum suorum)
• posłuszeństwa (oboedientia) (RB 58,17).

Zasadniczym zatem motywem życia konsekrowanego jest „pójście za Chrystusem”.

Śluby monastyczne ze swej istoty są ślubami we Wspólnocie i odnoszą się do konkretnej Wspólnoty. Mniszka ofiarowując siebie poprzez złożenie ślubów monastycznych oddaje Bogu największą cześć i uwielbienie.

STAŁOŚĆ

Święty Benedykt, chcąc utrwalić w każdym ze swych synów poczucie rodzinne, dodał w Regule swojej do szeregu innych ślubów ślub stałości, (por. RB 58,15–17) zobowiązujący każdego mnicha, przez całe życie, do przynależności do swojego klasztoru, w którym składał śluby.

Ślub stałości odnosi się nie tylko do przebywania w określonym miejscu, którym jest klasztor, ale równocześnie do trwania i wytrwania w życiu oddanym Bogu we Wspólnocie i razem ze Wspólnotą tego miejsca. Jest osobistym zobowiązaniem tej Wspólnocie, przyjmując ją taką, jaka jest z jej historią, jej rzeczywistością, teraźniejszością i wszystkim co może jeszcze przynieść przyszłość.

Podejmując taką decyzję stajemy się współodpowiedzialne za wszelkie dobro i zło w tej Rodzinie. Deklarując się do stałości składanego Chrystusowi świadectwa walczymy z wszelkimi pokusami niestałości.