POWOŁANIE
„Gdy zgłasza się ktoś nowy do klasztoru, nie należy go łatwo przyjmować, lecz, jak mówi Apostoł, badajcie duchy, czy są z Boga (1 J 4,1).
Reguła św. Benedykta, 58
Osobę zainteresowaną życiem zakonnym zapraszamy do naszego klasztoru. Rozmawiamy z nią pytając o motywację, historię powołania, doświadczenie życiowe, życie religijne itp. Czas ten pozwoli jej też spotkać się ze Wspólnotą, zapoznać się z jej charyzmatem.
Kolejnym etapem rozeznawania powołania i bliższego, wzajemnego poznania się jest aspirantura, która trwa od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.
Kandydatka włączając się w życie Klasztoru uczestniczy we wspólnej modlitwie i pracy.
Taki pobyt powinien jej pomóc zorientować się, czy nasza wspólnota może być dla niej prawdziwą rodziną. Pierwiastek rodzinny jest jedną z cech najbardziej charakterystycznych, odróżniających ducha benedyktyńskiego od ducha innych zakonów.
Dłuższe pobyty w klasztorze przeplatane są czasem spędzanym w domu, aby uporządkować sprawy związane z nauką lub pracą oraz zweryfikować swoje pragnienie, głębiej zastanowić się i podjąć ostateczną dojrzałą decyzję.
Jeśli podczas tego okresu okazuje się, że kandydatka „prawdziwie szuka Boga” i Wspólnota nie widzi przeszkód w podjęciu przez nią życia monastycznego, ustala się termin rozpoczęcia postulatu, który dopiero jest właściwym czasem próby przed nowicjatem i dalszymi etapami formacji.